تاریخ حیات آدمی همواره آکنده از صحنه های رویارویی حق و باطل بوده است . صحنه هایی که بر اساسِ میزانِ نقش و تاثیری که بر آینده ی بشری داشته و دارند ، جاودانه گشته و همچون گنجینه ای زنده و پوینده به نسل های متمادی منتقل می گردند .
بی شک در این میان واقعه ی عاشورای حسینی بزرگترین و موثر ترین ستیزگاه صواب با ناصواب بوده و هر آن از این واقعه ی عظیم همچون دایره المعارفی قطور پر از نکات قابل تامل برای به دست آوردن سعادت و بهروزی است.
گویا هر چه زمانِ بیشتری از آن واقعه ی دردناک می گذرد ، آموزه های عاشورایی همچون گنجی بی پایان معارف عمیق تر و ناب تری به دست بشریت می دهد و زوایای مختلف آن را هویدا می سازد و عاشورا ، این گرانبها هدیه ی حسینی(ع) همچون لولویی نفیس و بی مانند بر تارک وجود می درخشد و این درخشش عالم تاب بیش از پیش اسیرانِ نفس را از بند این عجوزه ی خاکی می رهاند.
اما آنچه که در لابه لای سطور و صفحات بی پایان کتاب عاشورا کمتر مورد عنایت پویندگان و جویندگان قرار گرفته ، هدف اصلی این قیام تاریخ ساز الهی یعنی اقامه ی نماز و احیای دین است که متاسفانه رفتارهای به دور از شان برخی ، که ناشی از بی علمی آنهاست نه تنها ما را به سوی این اصل رکین رهنمون نمی گردد بلکه این سیر معرفتی را به سمت ناکجاد آبادِ خرافات می کشاند .
بلاشک ترسیم صحنه ی برپایی نماز ظهر عاشورا برای هر انسان آزاده ای بزرگترین درس زندگی را به ارمغان می آورد و معلم این آموزه ی تاریخ ساز بشری که خالق صحنه های بی بدیل عاشوراست این درس را از جد بزرگوارش رسول خدا آموخته و به راستی که در پیشگاه آن بزرگ منادی حق سربلند و روسفید شده است .
نماز ظهر عاشورا ذهن هر مسلمانی را به یاد نماز صفین می اندازد که مولای متقیان در نیمه ی جنگ قصد نماز می کنند و مورد سوال یاران قرار می گیرند و ایشان در جواب می فرمایند: ما برای نماز با دشنمان می جنگیم.
صحنه تکرار می شود و اینبار فرزند صالح علی(ع) در بحبوحه ی جنگ نابرابر نماز برپا می دارد ، گویا می خواهد بر مغز تیره و تار منحرفین بگنجاند که هدف از این نزاع زنده نگه داشتن دستورات الهی است نه رسیدن به مقام های ننگین ، حکومت های دون و زوال پذیر دنیوی.
اذان می گویند و حسین (ع) با قامتی با صلابت در معرکه ی کربلا به نماز می ایستد و بندگی خود را در برابر یگانه خالق هستی بخش و حریت خود را در برابر دشمنان دون به اثبات می رساند و این بنده ی آزاده! با شکوه تمام در حالی که نیزه ها و تیرها ی کین به سویش روانه شده اند نماز می کند و کسی جز خالقش را نمی بیند و در حالی که آتش العطش ! از درون مبارکش زبانه می کشد ، تشنگی درون خود را از معارف پروردگارش سیراب می کند.
آری ! در صحرای نینوا ، حسین (ع) نازپرورده ی رسول خدا به خوبی می تواند امانت گرانبهای جد بزرگوارش را امین باشد و با حریت تمام در برابر تیر خصم دشمنان جاهل و خشک مغز و مقدس مآب پایداری می کند و با رکوع و سجود خود در برابر یگانه خالق هستی برای همیشه قامت اسلام و مسلمین را راست می کند و دین اسلام، این گرامی آیین خدایی را از خطر هرگونه ارتجاع به جاهلیت می رهاند.
با عنایت بر توصیفات فوق در می یابیم که تجلی این صحنه ی با شکوه در زندگی آدمی همچون نوری تابنده راه پیش رو را روشن می سازد و طریق صحیح اسلام را با صراحت تام به او می نمایاند و غفلت از این صحنه های ارزشمند و درگیری با یک سری خرافات و اعمال ناشایست موجبات اضرار روحی و جسمی را فراهم ساخته و تصویری ناشایست از مذهب ارائه می دهد.
اما آنچه که در تاریخ عزاداری های سید و سالار شهیدان کاملا ملموس است ، کم عنایتی بر فلسفه ی اصلی نماز ظهر عاشورا که بی تردید شاکله ی اصلی این حرکت تاریخی را تشکیل می دهد ونیز توجه بیش از حد به برخی مسائل ظاهری و گاه دروغ سازی و همچنین وارد کردن خرافه به آموزه های ناب عاشورا و جایگزینی رفتارهای ناپسند و به دور از شان به جای پرداختن به دستورات الهی است . که این رفتار نا صحیح معرفت ناب عاشورایی را تهدید کرده وضربه ای مهلک بر پیکره ی آموزه های قیام کربلا خواهد زد.
که اصلاح این رویه ی نه چندان مطلوب در صورتی امکان پذیر است که هر فردی از جامعه ی اسلامی اعم از علمای دینی ، ذاکرین اهل بیت خادمین هیئات مذهبی و عموم مردم ، هرکدام قدمی در توان خود در مسیر نیل به معرفت حقیقی عاشورا بردارد .(ان شاءالله)
